Psychoterapeuta

Jeśli zauważasz u siebie niektóre z poniżej wymienionych objawów, może to oznaczać, ze występuje u Ciebie zaburzenia obsesyjno – kompulsyjne, czyli OCD.

A.      Występowanie obsesji, czyli nawracających i uporczywych myśli, impulsów i wyobrażeń, które w jakimś czasie trwania zaburzenia są odczuwane, jako natrętne i niepożądane i które wywołują znaczny lęk lub cierpienie psychiczne. Myśli, impulsów lub wyobrażeń nie można potraktować wyłącznie jako sygnałów nadmiernego niepokoju wynikającego z realnych problemów. Usiłujemy zignorować bądź stłumić te myśli, impulsy lub wyobrażenia albo zneutralizować je innymi myślami lub działaniami.

Występowanie kompulsji, czyli powtarzających się zachowań (np. mycie rąk, porządkowanie, sprawdzanie) bądź czynności umysłowych (np. odmawianie modlitwy, liczenie, ciche powtarzanie słów), do których wykonywania czujemy się zmuszeni przez obsesję (natrętne myśli) albo przez sztywne zasady. Zachowania lub czynności umysłowe mają zapobiec cierpieniu psychicznemu.

B.      Na pewnym etapie rozwoju zaburzenia, obsesje lub kompulsje są nadmierne bądź nieracjonalne.

C.      Obsesje lub kompulsje wywołują znaczne cierpienie psychiczne, są czasochłonne (trwają, co najmniej godzinę dzienni) albo znacznie utrudniają wykonywanie rutynowych czynności, funkcjonowanie w obszarze zawodowym, szkolnym czy społecznym.

Zaburzenie obsesyjno – kompulsyjne, to jedno z najbardziej dokuczliwych zaburzeń psychicznych. Obniża bowiem jakość życia i na wiele sposobów upośledza funkcjonowanie.

Psychoterapia poznawczo-behawioralna, która łączy ekspozycję z technikami powstrzymywania reakcji jest najbardziej skutecznym podejściem w leczeniu zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych.

Podjęcie psychoterapii zmniejszy cierpienie psychiczne, poprawi jakość życia i pozwoli na uporanie się z chorobą.

W życiu napotykamy wiele przeszkód o charakterze osobistym i środowiskowym. Stan psychiczny będący efektem postrzegania bądź doświadczania przez nas wyzwań fizycznych lub emocjonalnych, które przekraczają nasze zasoby i umiejętności radzenia sobie, zwykle jest nazywany stresem. W życiu występuje stres korzystny (eustres) i stres szkodliwy (dystres).

Działanie niepożądane przynosi stres zbyt silny, przekraczający indywidualne możliwości jednostki lub zbyt długotrwały. Stres długotrwały może przyczynić się do rozwoju zaburzeń lękowych, nerwic i depresji. Stres zbyt silny stwarza ryzyko zespołu stresu pourazowego (PTSD).

Kiedy doświadczamy silnego stresu wydziela się kortyzol, hormon, który przydaje się w nagłych sytuacjach. Przygotowuje on organizm do reakcji walki lub ucieczki. To decyduje o tym, czy przetrwamy w sytuacji zagrażającej naszemu organizmowi. Kortyzol ma jednak swoją ciemną stronę. W mózgu znajdują się receptory kortyzolu. Kiedy zostają uaktywnione, wysyłają informacje zwrotną, która ma zmniejszyć aktywność gruczołów biorących udział w reakcji na stres. Jeśli jednak stresor nie znika albo jest zbyt silny kortyzol jest nadal wydzielany, co może być przyczyną wielu problemów. Mogą pojawić się różnego rodzaju dolegliwości somatyczne w wyniku osłabienia układu immunologicznego.

Jeśli narażony jesteś na długotrwały stres albo bezpośrednio doświadczyłeś traumatycznego przeżycia, zaczynasz mieć kłopoty ze snem, przestajesz kontrolować emocje, stałeś się drażliwy i zauważasz u siebie wybuchy gniewu bez bycia prowokowanym, wielokrotnie doświadczasz lęków, dręczą cię wspomnienia traumatycznego wydarzenia, masz problemy z koncentracją, warto skorzystać z pomocy psychologicznej.

Dzięki psychoterapii poznawczo – behawioralnej poznasz strategie nastawione na rozwiązanie problemu i regulację emocji.

Podjęcie psychoterapii zmniejszy cierpienie psychiczne, poprawi jakość życia i pozwoli na uporanie się z chorobą.

Dziś wiemy, że dzieci i młodzież często doświadczają takich samych zaburzeń jak dorośli. Mogą wiec borykać się z lękami, depresją, zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi czy z zaburzeniami odżywiania. Są też zaburzenia charakterystyczne dla wieku dziecięcego takie jak lęk separacyjny, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), autyzm, mutyzm wybiórczy, zaburzenia opozycyjno – buntownicze czy zaburzenia zachowania.

Część zaburzeń powstających już w dzieciństwie znacząco może wpłynąć na przyszły rozwój młodego człowieka. Dlatego tak ważne jest, aby rodzice uważnie obserwowali swoje dzieci i w odpowiednim momencie reagowali na wszelkie zmiany w ich zachowaniu

Jeśli u twojego dziecka zauważasz jakiekolwiek zachowanie odbiegające od normy, warto skonsultować się z psychologiem, psychoterapeutą lub innym specjalistą od pomocy psychologicznej.

Jeśli jesteś rodzicem nastolatka i zaobserwujesz u niego jeden z poniższych problemów, może potrzebna być pomoc specjalisty.

1.       Kiedy w ciągu trzech lat pojawiają się minimum trzy kryzysy dezorganizujące funkcjonowanie młodego człowieka;

2.       Pojedynczy kryzys trwa dłużej niż 3-4 miesiące;

3.       Młody człowiek funkcjonuje jak gdyby w żałobie, nie ma żadnych celów ani wizji przyszłości;

4.       W życiu młodego człowieka występuje brak przyjaźni, brak bliskich relacji, brak identyfikacji religijnej;

5.       Istnieje niejasność, co do orientacji seksualnej;

6.       Występują reakcje unikowe lub wycofanie;

7.       Pojawiają się działania przestępcze.

Psychoterapia poznawczo-behawioralna sprawdza się zarówno w pracy z dorosłymi jak i w pracy z dziećmi i nastolatkami. Celem psychoterapeuty jest zminimalizowanie cierpienia psychicznego dziecka oraz zmniejszenie objawów zaburzenia a w niektórych przypadkach całkowite ich zlikwidowanie.

Dzięki umiejętności rozpoznawania emocji i uczuć, których doświadczamy na co dzień, uczymy się je rozumieć i kontrolować. Nie zawsze potrafimy nazywać to, co czujemy. Niektórzy nieustannie czują wstyd, mają poczucie winy, chodzą poddenerwowani, mają niekontrolowane wybuchy złości. Kiedy nie umiemy rozpoznać tego, co czujemy emocje i uczucia mogą przyczynić się do tego, że życie zacznie nam się wymykać spod kontroli. U niektórych może dojść do zaburzeń dysforycznych (wybuchy złości), hipertymii (tendencja do nadmiernej intensywności reakcji emocjonalnych), do spłycenia, zalegania uczuć czy do chwiejności emocjonalnej.

Jeśli w poniżej wymienionych emocjach i uczuciach znajdujesz te, z którymi sobie nie radzisz, psychoterapeuta może pomóc ci z powrotem odzyskać kontrolę nad własnym życiem, poprawić relacje z ludźmi, pozbyć się cierpienia psychicznego.

Uczucia i emocje:

1.       Smutek

2.       Niepewność

3.       Zdenerwowanie

4.       Wściekłość

5.       Rozpacz

6.       Gniew

7.       Złość

8.       Uraza

9.       Obawa

10.   Poczucie winy

11.   Strach

12.   Wstyd

13.   Frustracja

14.   Rozczarowanie

15.   Upokorzenie

16.   I inne…

Pomoc psychologa, psychoterapeuty czy innego specjalisty na pewno pozwoli Ci uporać się z trudnymi emocjami, które przyczyniają się do cierpienia. Psychoterapia poznawczo-behawioralna jest nurtem, który ma bardzo dobre efekty w leczeniu zaburzeń emocjonalnych. Dlatego najlepszym wyborem będzie podjęcie psychoterapii.